Ποτέ στην ζωή μου δεν έγραψα κάτι για κάποιον άνθρωπο. Είτε γιατί δεν το έχω με το γράψιμο, είτε δεν έτυχε να γνωρίσω κάποιον, ώστε να χρειαζόταν να γράψω γι’ αυτόν (και έχω γνωρίσει πολλούς και πραγματικά αξιόλογους ανθρώπους). Όλα ξεκίνησαν με το χόμπι μου για το τρέξιμο. Ήθελα να τρέχω για την υγεία μου προπάντων χωρίς ποτέ να έχω κάποιο πρόβλημα. Ήθελα να γίνω γρήγορος και με μεγάλη αντοχή. Το πείραμα μου στον μαραθώνιο της Αθήνας ήρθε και μου απέδειξε ότι έκανα πάρα πολλά λάθη (εμετούς – στομαχικές διαταραχές – τεράστια κόπωση). Δεν μπορούσα να το εξηγήσω… έκανα ότι “έπρεπε”, διατροφικά τουλάχιστον. Αλλά μυαλό Τίποτα! Τον Δεκέμβριο του 2011, αποφασίζω να τρέξω στον Μαραθώνιο της Ρώμης, που γινόταν στις 19 Μαρτίου 2012. Όμως 45 ημέρες πριν, παθαίνω τράβηγμα στη μέση και μένω 15 ημέρες ξάπλα. Λέω δεν γίνεται, έχω βγάλει εισιτήρια, έχω κλείσει ξενοδοχεία, προετοιμασία, τα πάντα ψάχνω να δω, όπως: τι να κάνω ώστε να χάσω τα κιλά που πήρα και να καταφέρω να τρέξω τουλάχιστον αξιοπρεπέστατα. Βρίσκω τον Σπάρτακο, με καθοδηγεί και με συμβουλεύει. Έτσι, όχι ΜΟΝΟ έτρεξα στον αγώνα, αλλά έκανα και τον καλύτερο μου χρόνο που έχω μέχρι στιγμής στον Μαραθώνιο. Μετά από αυτό, αρχίζω και ασχολούμαι πια. Με όλα αυτά που μου λέει έχω φτάσει και είμαι το “Aγόρι των Χυμών”. Τουλάχιστον 2 – 2 1/2 λίτρα την ημέρα. Είμαι γρηγορότερος, με αντοχή και πόδια που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι μπορώ να έχω. Θεωρώ ότι είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν τύχει στην ζωή μου. Πρέπει να μου τον έστειλε ο Θεός. Δεν ξέρω τι να πω αλλιώς. Φίλε μου χάρη σε εσένα έμαθα πράγματα που ΠΟΤΕ μου δεν μου τα είπε κανείς. Τα κότσια για πειράματα πάντα τα είχα, η γνώση μου έλειπε. Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.