Η αληθινή μας ταυτότητα είναι η αγάπη, η αξία και η σοφία. Πίσω από τον στρεβλό τρόπο σκέψης βρίσκεται ο φόβος ότι είμαστε κακοί, πράγμα το οποίο θα μας οδηγήσει με τη σειρά του στην απόρριψη και την εγκατάλειψη.
Ο καθένας μας είναι μια σύνθεση, ένα μωσαϊκό διαφορετικών σκέψεων, συναισθημάτων και επιλογών συμπεριφοράς. Κανείς μας δεν είναι άσπρο ή μαύρο.
Ο καθένας μας είναι πιο ώριμος από τους άλλους σε κάποιους τομείς. Αυτό δεν μας κάνει «κακούς», απλά έχουμε κάποιες αδυναμίες. Αντί να σκεφτόμαστε με όρους καλό – κακό, είναι πιο χρήσιμο να σκεφτόμαστε με όρους συνειδητά – ασυνείδητα, επίγνωση – μη επίγνωση. Όσο πιο συνειδητοποιημένοι είμαστε, τόσο προχωράμε στο δρόμο της ίασης από την ενοχή.
Απορρίπτοντας την τυραννία του άσπρου – μαύρου, του τρόπου σκέψης «είτε/ή», θα γίνουμε πιο ελαστικοί, ενδιαφέροντες, διασκεδαστικοί και χιουμορίστες. Θα γίνουμε λιγότερο άκαμπτοι, αυτάρεσκοι, ανιαροί, επικριτικοί και καταπιεσμένοι.
Σκεφτείτε τα λόγια αυτά του αρχαίου ποιήματος που είναι γραμμένο με τη φωνή της γυναικείας σοφίας (χρονολογούνται από την εποχή του Χριστού):
Γιατί είμαι η πρώτη και η έσχατη.
Είμαι τιμημένη και καταφρονεμένη.
Είμαι πόρνη και αγία
Είμαι σύζυγος και παρθένα…
Είμαι η στέρφα
με τους πολλούς γιους…
Είμαι η γνώση και η άγνοια.
Είμαι η ντροπή και το θάρρος.
Είμαι αδιάντροπη, είμαι ντροπιασμένη.
Είμαι η δύναμη και ο φόβος.
Είμαι ο πόλεμος και η ειρήνη.
Είμαι η ατιμασμένη και η μεγάλη…
Είμαι η άθεη,
και ο Θεός μου είναι μέγας.
Borysenko, J. (2003), Ξεπέρασε την ενοχή & γέμισε με Αγάπη
