Αγαπητέ Σπάρτακε ένιωσα σήμερα την επιθυμία να σου πω ένα ευχαριστώ μετά από όλον τον καιρό που σε παρακολουθώ και μαθαίνω από εσένα.
Ο Αληθινός άνθρωπος, που ακόμα βρίσκεται στον κόσμο των ιδεών, και που σιγά σχηματίζεται και κρυσταλλοποιείται εκφράζοντας το δημιουργό του, ίσως να μην έχει αποχυμωτή, αλλά έχει έναν τρόπο ζωής παρόμοιο με το δικό σου, απλό και φυσικό, με υγιές σώμα και νου, και είναι καλός αγωγός του πνεύματος, δηλαδή του Ενός στον οποίο οφείλουμε την ύπαρξή μας και που μόνο προσωρινές προσωποποιημένες σκέψεις του αποτελούμε. Πάνω από όλα όμως Δάσκαλε Σπάρτακε, ο αληθινός άνθρωπος – αυτός που αλλοιώνουν κρύβοντας κάτω από καλύμματα πλεγμένα από την άγνοια οι ανθρώπινες οι μέχρι τώρα κοινωνίες – έχει αυτό σου το χαρακτηριστικό μικρούλη Δον Κιχώτη: την θέληση να αλλάξει τον κόσμο, να βάλει το χέρι του στο γύρισμα του τροχού της ιστορίας, να μοιραστεί το φως του με τους άλλους ανθρώπους γιατί θυμάται έστω από ένστικτο, πως όλα ένα είναι και θέλει να αποκαταστήσει την άνιση του φωτός μοιρασιά. Αυτός φωτίζει τα σκοτεινά σημεία της Ουσίας του ‘Όντως και θυμάται πάντα πορευόμενος στην ψευδαίσθηση του χρόνου πως κι ο Θεός, κι αυτός ακόμα άνθρωπος κάποτε υπήρξε!
Ευχαριστώ λοιπόν, Εσένα που μέσα από τον όμορφο Σπάρτακο, μοίρασες λίγη ακόμα από την άπειρη Αγάπη Σου. Ευχαριστώ!