Αγαπητέ Σπάρτακε, Για πρώτη φορά στην σαραντάχρονη ζωή μου, φαίνεται να κερδίζω τη μάχη με την αλλεργία από τη γύρη. Κάθε χρόνο, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τους μήνες Απρίλιο, Μάιο και Ιούνιο, τους μήνες που η φύση αναγεννάται, εγώ υπέφερα. Φοβερή φαγούρα στα μάτια, η μύτη να τρέχει ασταμάτητα και ίσα με καμιά εκατοστή φτερνίσματα τη μέρα (χωρίς υπερβολή). Δεν μπορούσα να δουλέψω, να χαρώ τη ζωή μου. Ακολούθησα την πεπατημένη, όπως η πλειοψηφία. Αντισταμινικά, κορτιζονούχες εισπνοές, ομοιοπαθητική. Μηδέν εις το πηλίκον. Περιπλανώμενος στο διαδίκτυο, έπεσα στην σελίδα σου – πρέπει να ήταν καλοκαίρι του 2012 – και ρούφηξα τα κείμενα και τα βίντεό σου με μιας. Άρχισα σταδιακά να αλλάζω την διατροφή μου σε πιο υγιεινή και κατόπιν σε αλκαλική. Μετά την επικοινωνία που είχαμε πήρα περισσότερες πληροφορίες και συνέχισα με κέφι. Ομολογώ ότι είχα και κάποιες «εκτροπές». Θα συμφωνείς θαρρώ, ότι ο δρόμος της διατροφικής αρετής είναι στενός. Καθώς πλησίαζε η Άνοιξη είχα την αγωνία και ταυτόχρονα την κρυφή αισιοδοξία ότι φέτος θα είμαι λίγο καλύτερα. Έπεσα έξω. Είμαι πολύ καλύτερα! Σε μια κλίμακα από το 1 ως το 10, αν στο 1 βρίσκεται κάποιος που έχει πολύ έντονα συμπτώματα – όπως είχα εγώ – και στο 10 βρίσκεται κάποιος που δεν έχει καθόλου συμπτώματα, εγώ είμαι στο 8. Δεν πιστεύω αυτό που μου συμβαίνει. Όταν κάθε χρόνο αδιαλείπτως, βιώνεις ένα τέτοιο βάσανο για ένα τρίμηνο και ξαφνικά γνωρίζεις τη γιατρειά, σαστίζεις. Η περίπτωσή μου επαληθεύει απόλυτα την άποψή σου ότι εμείς είμαστε οι γιατροί του εαυτού μας. Είναι να απορεί κανείς πόσο απλή είναι πολλές φορές η λύση σε ένα πρόβλημα υγείας. Χωρίς ταλαιπωρία, χωρίς φάρμακα, χωρίς παρενέργειες, χωρίς επιπλέον κόστος. Απλά αλλάζοντας τη διατροφή σου. Υπέροχο! Τι να πω; Το ευχαριστώ είναι λίγο. Εύχομαι να έχεις υγεία και να χαρίζεις υγεία και στους άλλους.