Και η γυναίκα που κρατούσε το μωρό
στον κόρφο της είπε: Μίλησε μας για τα Παιδιά.
Κι εκείνο είπε:
Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας.
Είναι γιοι και θυγατέρες της Ζωής
που ποθεί τον εαυτό της.
Ήρθαν στη ζωή με ενδιάμεσο εσάς
αλλά όχι από σας,
Και μολονότι είναι ακόμη μαζί σας
δεν σας ανήκουν.
Μπορεί να τους δώσετε την αγάπη σας αλλά όχι
τις σκέψεις σας.
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.
Μπορεί να τους δώσετε το σώμα τους αλλά όχι
την ψυχή τους.
Γιατί η δική τους ψυχή κατοικεί στον οίκο
του αύριο, τον οποίο δεν μπορείτε να επισκεφθείτε εσείς,
ούτε καν στα όνειρα σας.
Μπορεί να πασχίσετε να τους μοιάσετε, αλλά μη ζητήστε
να τους κάνετε σαν εσάς.
Γιατί η ζωή δεν πάει πίσω ούτε παραμένει
στο χθες.
Είστε τα τόξα από τα οποία
θα εκτιναχθούν τα παιδιά σας σαν ζωντανά βέλη.
Ο τοξότης κοιτάζει το στόχο στο μονοπάτι
του απείρου και σας κάμπτει με όλη Του
τη δύναμη ώστε να εκτινάξει το βέλος Του γρήγορα και μακριά.
Αφεθείτε μετά χαράς να σας κάμψει το χέρι
του Τοξότη•
Γιατί όσο αγαπάει το βέλος που πετάει,
άλλο τόσο αγαπάει το σταθερό τόξο.
Να θυμάστε ότι όπως ανατρέφετε άλλα ανθρώπινα πλάσματα, έτσι πρέπει να μάθετε να φροντίζετε σαν γονιός τον εαυτό σας.
*Η οδυνηρή περίοδος απογαλακτισμού και ανεξαρτητοποίησης ονομάζεται εφηβεία. Ταραγμένη εποχή διότι, για να διαχωρίσουμε τα όνειρα και τις ελπίδες μας από αυτά των γονέων μας, θα χρειαστεί να πάρουμε κάποιο ρίσκο. Να κάνουμε λάθη, να θέσουμε νέα όρια ανάμεσα στον εαυτό μας και τους γονείς μας. Στην εφηβεία κάνουμε τα πρώτα βήματα για να γίνουμε ο εαυτός μας…
Borysenko, J. (2003), Ξεπέρασε την ενοχή & γέμισε με Αγάπη
