ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΣ ΕΙΠΕ, ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ, Δάσκαλε;
Και αυτός απάντησε:
Θέλετε να μετρήσετε το χρόνο τον απέραντο, που δεν μπορεί να μετρηθεί.
Θέλετε να ρυθμίζετε τη συμπεριφορά σας, να κατευθύνετε ακόμα και την πορεία του πνεύματος σας σύμφωνα με τις ώρες και τις εποχές.
Θέλετε να κάνετε το χρόνο ένα ρυάκι που στην όχθη του θα κάθεστε και θα βλέπετε το κύλισμα του.
Όμως το άχρονο μέσα σας ξέρει πως η ζωή δεν έχει χρόνο,
Και ξέρει πως το χτες δεν είναι παρά η θύμηση του σήμερα, και το αύριο είναι το όνειρο του σήμερα.
Και ότι αυτό που τραγουδάει και στοχάζεται μέσα σας κατοικεί ακόμα μέσα στα όρια της πρώτης εκείνης στιγμής που σκόρπισε τα αστέρια στο διάστημα.
Ποιος ανάμεσα σας δεν νιώθει πως η δύναμη του για αγάπη δεν έχει όρια;
Και ωστόσο ποιος δεν νιώθει αυτήν ακριβώς την αγάπη, αν και απεριόριστη, φυλακισμένη στο κέντρο της ύπαρξης του, αδύναμη να κινηθεί από τη μια σκέψη αγάπης στην άλλη και από τη μια πράξη αγάπης στην άλλη;
Σάμπως δεν είναι ο χρόνος σαν την αγάπη, αδιαίρετος και απέραντος;
Αν όμως στη σκέψη σας πρέπει να τον χωρίσετε σε εποχές για να τον μετρήσετε, κάνετε κάθε εποχή να αγκαλιάζει όλα τις άλλες,
Κι αφήστε το σήμερα να αγκαλιάζει το χτες με θύμησες και το αύριο με πόθο.
Kahlil Gibran, Ο Προφήτης (Εκδόσεις: PRINTA)
