Συγχώρεση είναι η άσκηση της συμπόνιας και είναι διεργασία αλλά και στάση ζωής. Στη διεργασία της συγχώρεσης μετατρέπουμε τον πόνο που μας προκάλεσαν τα λάθη μας ή η συμπεριφορά των άλλων σε ψυχολογική και πνευματική ανάπτυξη.
Μέσα από τη στάση της συγχώρεσης κατακτάμε την ευτυχία και τη γαλήνη εγκαταλείποντας την αδιάκοπη τάση του εγώ να κρίνει τον εαυτό μας και τους άλλους.
Η συγχώρεση είναι μια κατάσταση του νου που προκαλεί συγκεκριμένες πράξεις αλλά δεν καθορίζεται από αυτές τις πράξεις. Είναι το να βλέπεις πέρα από τις πράξεις σου, το πρόσωπο που τις κάνει. Είναι η αποδοχή της σκιάς μας για να γίνουμε ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Τα παλιά τραύματα δεν θεραπεύονται εύκολα, αλλά τα συναισθήματα μπορούν να γίνουν ο σπόρος της υπέρβασης που επιφέρει την ίαση, είτε είμαστε το θύμα είτε ο θύτης.
Στην Καινή Διαθήκη υπάρχει μια υπέροχη ιστορία για τη Μαρία Μαγδαληνή στο έβδομο κεφάλαιο του Κατά Λουκά Ευαγγελίου. Ο Σίμων, ένας Φαρισαίος, καλεί τον Χριστό για φαγητό. Έρχεται στο σπίτι και η Μαρία Μαγδαληνή και ο Σίμων σκέφτεται μέσα του ότι ο Χριστός δεν είναι προφήτης, αλλιώς θα ήξερε ότι η γυναίκα αυτή είναι αμαρτωλή. Διαβάζοντας τις σκέψεις του, ο Χριστός απαντάει στον Σίμωνα με μια παραβολή, κάνοντας του μια ερώτηση: «Είχε τις δανειστής δύο χρεωφειλέτας ο εις εχρεώστει δηνάρια πεντακόσια, ο δε άλλος πεντήκοντα. Και επειδή δεν είχον να αποδώσωσιν, εχάρισεν αυτά εις αμφοτέρους. Τις λοιπόν εξ αυτών, είπε, θέλει αγαπήσει αυτόν περισσότερον;» Ο Σίμων, φυσικά, απάντησε ότι μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη θα νιώσει εκείνος που είχε το μεγαλύτερο χρέος. Τότε ο Χριστός αποκρίθηκε ότι οι αμαρτίες της Μαρίας Μαγδαληνής, που ήταν πολλές, συγχωρήθηκαν, «διότι ηγάπησε πολύ εις όντινα δε συγχωρείται ολίγον, ολίγον αγαπά».
Borysenko, J. (2003), Ξεπέρασε την ενοχή & γέμισε με Αγάπη
