ΕΝΟΧΗ: Μας σκοτώνει, αν όχι σωματικά, σίγουρα ψυχικά.
ΝΟΣΗΡΗ ΕΝΟΧΗ: Αυτοθεραπευόμενη ψυχική νόσος που μας κάνει να απορρίπτουμε κυριολεκτικά της αξία μας ως ανθρώπινα πλάσματα. Μια πάθηση που κλέβει τη χαρά της ζωής. Αντί να φερόμαστε με αγάπη κι ενθουσιασμό, λειτουργούμε αμυντικά. Η νοσηρή ενοχή μας ωθεί να οργανώσουμε τη ζωή μας γύρω από την ανάγκη να ξεπεράσουμε το φόβο αντί την επιθυμία να μοιραστούμε την αγάπη. Η ικανοποίηση και η ευτυχία αποσύρονται από τη σκηνή. Λέμε όχι στη ζωή.
Για να θεραπεύσουμε την ενοχή μας είναι απαραίτητο να στραφούμε από τον εξωτερικό κόσμο στον εσωτερικό. Βρίσκουμε την πραγματική μας ταυτότητα, βρίσκουμε τον Εαυτό μας. Όταν ηρεμεί το μυαλό και είμαστε απόλυτα παρόντες στο παρόν. Η χαρά του σκι , της ιστιοπλοΐας, της κηπουρικής, του διαβάσματος ή της επαφής με τη φύση βρίσκονται μέσα σ’ εμάς, όχι στη δραστηριότητα. Ο Εαυτός είναι σαν το βότσαλο στο βυθό της λίμνης. Όταν είναι ταραγμένα τα νερά, δεν μπορούμε να το δούμε, αλλά αυτό βρίσκεται εκεί.
Όταν ανακαλύπτουμε τις χαμένες πλευρές του εαυτού μας και ολοκληρωνόμαστε ψυχολογικά, θεραπεύουμε παράλληλά την ψυχή μας και ολοκληρωνόμαστε πνευματικά. Το άνθος της ψυχοπνευματικής ανάπτυξης είναι η αγάπη, η τρυφερότητα και η συμπόνια, η ικανότητα να συμπάσχουμε, να αρθούμε από την περιορισμένη σφαίρα των προσωπικών ενδιαφερόντων και να εισέλθουμε στη ζωή του άλλου. Με τη συμπόνια, η επαφή μεταξύ δύο ψυχών ανοίγει τον υδατοφράχτη δια του οποίου αποκαλύπτεται το Πνεύμα με τη μορφή της αγάπης, και θυμόμαστε ποιοι είμαστε στην πραγματικότητα.
Θύμηση = Σμίξιμο – ένωση.
Θα θυμηθούμε ότι η αγάπη είναι Πηγή και έδαφος της ύπαρξης. Θα θυμηθούμε ότι ο Εαυτός είναι συνδεδεμένος στενά και αιώνια με αυτή την Πηγή. Τότε θα μπορέσουν να εκφραστούν η χαρά, ο ενθουσιασμός και η δημιουργικότητα που κρύβουμε μέσα μας με τη μορφή της ευγνωμοσύνης για τη ζωή, της αγάπης για τη ζωή, του ναι στη ζωή, στις χαρές και τις αναπόφευκτες πίκρες της.
Δεν είστε μόνοι…
Υπάρχει μόνο αγάπη.
Μην αφήνετε να σας ξεγελάσουν οι μάσκες και οι πόζες.
Η αγάπη είναι κόλλα
που κρατάει το Σύμπαν ενωμένο.
Η μεγαλύτερη ανάγκη της ψυχής
είναι να βρει εκείνον τον γεμάτο αγάπη εαυτό
Που θα φέρει την ενότητα
εκεί όπου ελαττώνεται η αποδοκιμασία
Που προκάλεσε τόσο πόνο.
Η αληθινή αγάπη για τον εαυτό μας δεν είναι εγωισμός.
Η αληθινή αγάπη είναι μέγιστη ταπεινότητα.
δεν μπορεί να υπάρξει
αγάπη και συμπόνια για τους άλλους
αν δεν υπάρχει ένα μεγάλο απόθεμα για τον ευατό μας.
Πώς να νιώσεις την αγάπη του Θεού
αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου
δεν είναι ένα και το αυτό πράγμα;
Borysenko, J. (2003), Ξεπέρασε την ενοχή & γέμισε με Αγάπη