Χάθηκαν μεταξύ της ανατολής και της δύσης του ήλιου,
δύο χρυσές ώρες, καθεμιά από τις οποίες ήταν στολισμένη
με εξήντα διαμαντένια λεπτά• δεν προσφέρουν καμιά αμοιβή,
γιατί δεν είναι δυνατόν να ξαναβρεθούν.
ΜΑΝΝ
ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ στάθηκε αρκετή ώρα μπροστά στο βιβλιοπωλείο του Βενιαμίν
Φραγκλίνου, εξετάζοντας τις προθήκες• τέλος, αποφάσισε να μπει μέσα και ρώτησε τον υπάλληλο:
– Πόσο στοιχίζει αυτό το βιβλίο;
– Ένα δολάριο, ήταν η απάντηση.
– Ένα δολάριο; Επανέλαβε ο επισκέπτης. Δεν μπορείτε να μου κάνετε καλύτερη τιμή;
– Η τιμή του είναι ένα δολάριο, επανέλαβε ο υπάλληλος.
Ο άνθρωπος έριξε μια ματιά στα βιβλία και ρώτησε:
– Που είναι ο Φραγκλίνος; Θα ήθελα να τον δω.
Σε λίγο εμφανίστηκε μπροστά του ο Φραγκλίνος.
– Ποια είναι η χαμηλότερη τιμή που μπορείτε να μου κάνετε γι’ αυτό το βιβλίο; Ρώτησε ο πελάτης.
– Ένα δολάριο και είκοσι πέντε, απάντησε ο ιδιοκτήτης.
– Αλλά ο υπάλληλος σας μου είπε ένα δολάριο πριν από ένα μόλις λεπτό!
– Είναι αλήθεια, είπε ο Φραγκλίνος, και ήταν προτιμότερο να πληρωθεί για ένα δολάριο παρά να αφήσω τη δουλειά μου.
Ο πελάτης, ξαφνιασμένος από εκείνη την παράδοξη λογική, θέλησε να συνεχίσει τη συζήτηση.
– Καλά, πείτε μου τώρα την τελευταία τιμή.
– Ενάμισι δολάριο, είπε ο Φραγκλίνος.
– Μα πριν από λίγο μου είπατε ένα και είκοσι πέντε!
– Μάλιστα, είπε ψυχρά ο βιβλιοπώλης. Προτιμούσα να δίνατε ένα δολάριο αμέσως, παρά να έχανα εδώ τόση πολύτιμη ώρα.
Ο πελάτης, χωρίς να ξαναμιλήσει πλήρωσε και έφυγε, παίρνοντας ταυτοχρόνως ένα μάθημα για την αξία του χρόνου. Ο χρόνος είναι το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο. Το δυστύχημα όμως είναι ότι ελάχιστοι το γνωρίζουν, και ελάχιστοι τον εκτιμούν.
ΜΠΟΡΕΙΣ, Αντώνιος Πισσάνος, Εκδόσεις ΜΑΚΡΗ
